ဖတ္မိ၍ ႏွစ္သက္ခဲ႕ေသာစာေပမ်ား

အပန္းေျဖစခန္းက ျပန္လာတဲ့ ကားတစ္စီးဟာ လမ္းတစ္ေနရာ ရြံ႔အိုင္မွာ
ရပ္သြားခဲ့တယ္။ ကားေပၚက သားသားနားနား ဝတ္ဆင္ထားတဲ့
လူတစ္ဦးက ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ျပီး
“ကြ်န္ေတာ့္ကားေအာက္ထဲဝင္ျပီး ဘယ္သူ ဝက္အူက်ပ္ေပးႏိုင္မလဲလို႔” ေအာ္ဟစ္ အကူအညီ
ေတာင္း လိုက္တယ္။
ကားရဲ႕ ဆီတိုင္ကီက ဝက္အူတစ္ေခ်ာင္း ေခ်ာင္ေနျပီး ဆီေတြယိုေနခဲ့လို႔
ရပ္သြားတာျဖစ္တယ္။ ဓာတ္ဆီဆိုင္နဲ႔ လည္း အတန္ငယ္ အလွမ္းေဝးေနတာေၾကာင့္
ကားပိုင္႐ွင္ရဲ႕စိတ္ဟာ အိုးဖံုးပူေပၚက ပုရြက္ဆိတ္ေတြလိုပဲ လႈပ္႐ွားေနခဲ့တယ္။
ကားပိုင္႐ွင္ေဘးက လွလွပပျပင္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက
“ဆုေငြ႐ွိရင္ ကူတဲ့လူ ေပၚလာလိမ့္မယ္” လို႔ေျပာေတာ့ ကားပိုင္႐ွင္ဟာ တန္ဖိုးၾကီး
ေငြစကၠဴတစ္ရြက္ကို အလွ်င္ အျမန္ထုတ္ျပီး
“ဝက္အူက်ပ္ေပးတဲ့လူ ဒီပိုက္ဆံနဲ႔ ထိုက္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြထဲက လူငယ္တစ္ဦး တစ္ခ်က္လႈပ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္
ေဘးလူတစ္ေယာက္က
“ပိုက္ဆံ႐ွိသူေတြရဲ႕ စကားကို မယံုနဲ႔” ဆိုျပီးလွမ္းဆဲြလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးငယ္တစ္Uီးက ထြက္လာျပီး
“ကြ်န္ေတာ္ ကူမယ္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
ကေလးငယ္က ကားေအာက္ထဲဝင္ျပီး ဝက္အူကို က်ပ္ေပးလိုက္တယ္။ တစ္မိနစ္ေတာင္
မၾကာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကားေအာက္က ထြက္ျပီး ကားပိုင္႐ွင္ကို
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကားပိုင္႐ွင္က ကေလးငယ္ကို အခုနားက
ေငြကိုလွမ္းေပးမယ္အလုပ္မွာ အမ်ဳိးသမီးက -
“ဒီေငြကို ေပးမလို႔လား? အေၾကြတစ္ခ်ဳိ႕ ပဲေပးလိုက္ပါ” လို႔ ဝင္ဟန္႔တယ္။
ကားပိုင္႐ွင္က အမ်ဳိးသမီးဆီက ေငြအေၾကြကို ယူျပီး ကေလးကိုလွမ္းေပးလိုက္တယ္။
ကေလးက မယူဘဲ ေခါင္းခါျပတယ္။ ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ လူအုပ္ၾကားက
ေဝဖန္သံတစ္ခ်ဳိ႔ထြက္လာေတာ့ ကားပိုင္႐ွင္က အေၾကြ တစ္ခ်ဳိ႕ ထပ္ေပါင္းျပီး ကေလးကို
ကမ္းေပး ျပန္တယ္။ ကေလးငယ္က ေခါင္းခါျပန္ေတာ့ စိတ္ဆိုးျပီး
“ဘာလဲ? မင္းကနည္းေသးတယ္လို႔ ထင္လား? နည္းတယ္ထင္ရင္ လံုးဝမေပးေတာ့ဘူးေနာ္” လို႔
ေအာ္လိုက္ တယ္။
“နည္းတယ္ထင္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာမက ေျပာပါတယ္။ လူေတြကို ကူညီတာ
အက်ဳိးအျမတ္ ရဖို႔အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ကေလးငယ္က ျပန္ေျပာေတာ့
“ဒါဆို မင္းဘာျဖစ္လို႔ မသြားေသးတာလဲ?” ကားပိုင္႐ွင္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္
ေမးျပန္တယ္။
“ခင္ဗ်ားဆီက ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ေနတာပါ”
လို႔ ကေလးက ျပန္ေျပာ လိုက္တယ္။

လူအခ်င္းခ်င္းၾကားက အျပန္အလွန္နားလည္မႈဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းမွန္း
ဒီပံုျပင္က ေျပာ သြားခဲ့ပါတယ္။ တူညီတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုမွာ ကာယာကံရွင္ဖက္က
ၾကည့္ရင္တစ္မ်ဳိး၊ တစ္ျခားလူဖက္က ၾကည့္ရင္တစ္မ်ဳိး စတဲ့ အျမင္မတူတာေတြ
ရွိတတ္ၾကတယ္။ ဘာသာစကားက လူေတြၾကားမွာရွိတဲ့ လဲြမွားတဲ့ နားလည္မႈကို
အဆက္အသြယ္လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာသာစကားက လူေတြရဲ႕ ၾကားအထင္
အျမင္လဲြမွားမႈကို တကယ္ေျဖ႐ွင္းေပးႏိုင္သလား? ဘာသာစကားနဲ႔ လူေတြၾကားမွာ
မရွိသင့္တဲ့ အမွားေတြကို ကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔ လူတုိင္းေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကသလား?

လူအခ်င္းခ်င္းၾကားက အျပန္အလွန္နားလည္မႈဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းမွန္း
ဒီပံုျပင္က ေျပာ သြားခဲ့ပါတယ္။ တူညီတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုမွာ ကာယာကံရွင္ဖက္က
ၾကည့္ရင္တစ္မ်ဳိး၊ တစ္ျခားလူဖက္က ၾကည့္ရင္တစ္မ်ဳိး စတဲ့ အျမင္မတူတာေတြ
ရွိတတ္ၾကတယ္။ ဘာသာစကားက လူေတြၾကားမွာရွိတဲ့ လဲြမွားတဲ့ နားလည္မႈကို
အဆက္အသြယ္လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာသာစကားက လူေတြရဲ႕ ၾကားအထင္
အျမင္လဲြမွားမႈကို တကယ္ေျဖ႐ွင္းေပးႏိုင္သလား? ဘာသာစကားနဲ႔ လူေတြၾကားမွာ
မရွိသင့္တဲ့ အမွားေတြကို ကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔ လူတုိင္းေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကသလား?

အင္း.........
ဒီစာေလးကုိဖတ္ၾကည္႔ေတာ႔ စဥ္းစားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ လူတုိင္းလူတုိင္း ဟာကုိယ္႔ေနရာမွာ ကုိယ္မွန္ေနၾကတယ္ဆုိတာ
နဲ႔ ျပီးသြားၾကမလား။ ဒါေပမယ္႔ အမွန္တရားတစ္ခု အတြက္ေတာ႔ ဘယ္သူမွကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ မမွားရဲၾကေသးဘူးေလ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဘက္က မွန္တယ္ ထင္တာေလး တစ္ခုအတြက္ ဘာမဆုိလုပ္ႏုိင္ေပမယ္႔
သူမ်ား ရဲ႕ အမွန္တရား အတြက္ေတာ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အမွား ပါလုိ႔ ၀န္ခံရမွာကုိ လက္မခံခ်င္ေသးဘူး။
တစ္ခါတစ္ေလ ၾကဳိးစားၾကည္႔မယ္လုိ႔ စိတ္ကူၾကည္႔ေပမယ္႔ လက္ေတြ႔ ၾကဳံလာတဲ႔ အခါက်ေတာ႔ ကုိယ္႔ အတၱက
သာအႏုိင္ယူသြားတာပါပဲ။
အမွန္တရား ဆုိတာ ကုိယ္အတြက္ လား ။ အားလုံးအတြက္ လား ။ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မဟုတ္ဘူးလားဆုိတာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ေသခ်ာ မသိေသးပါဘူးဗ်ာ။

အာလုံး၀ုိင္း၀န္း ေျဖၾကည္႔ၾကပါဦး။
ေလးစားစြာျဖင္႔
အက္မင္

အမွန္တရား ဆုိတာ ကုိယ္အတြက္ လား ။ အားလုံးအတြက္ လား ။ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မဟုတ္ဘူးလားဆုိတာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ေသခ်ာ မသိေသးပါဘူးဗ်ာ။

မသိေသးတဲ႔ ေနရာမွာ ေနရတာပုိ ေကာင္းတယ္ဗ်။
ကေလး ဘ၀ တုန္းကဆုိဘာမွသိဘူး။ ရည္းစားမသိဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာမသိဘူး။ အုိင္တီမသိဘူး၊
ပုိက္ဆံမသိဘူး။ အမ်ားၾကီးမသိဘူး။ အဲေတာ႔ အမ်ားၾကီးမပင္ပန္းခဲ႔ဘူးဗ်ား။
ခုေတာ႔ အသက္နဲ႔ ဒုက္ခ ဟာတုိက္ရုိက္အခ်ဳိးက်ေနတယ္လို႔ေတာင္ထင္လာတယ္။ ဟီးဟီး
ဒါက လည္းကၽြန္ေတာ႔္ဘက္ကအျမင္ေပါ႔။ အမ်ားၾကီးမွားႏုိင္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ခင္မင္စြာျဖင္႔
gabar

ေယာက္်ားပီသတယ္ဆိုတာ
ကိုယ္ႏိုင္တဲ့သူကို
ဖိတြယ္တတ္တာဆိုရင္ …။

႐ိုးသားတယ္ဆိုတာ
သူမ်ား မေကာင္းေၾကာင္းနဲ႔
ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္းကို
မကြယ္မ၀ွက္ ဖြင့္ေျပာတတ္တာဆိုရင္ …။

ႀကိဳးစားတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္မိသားစု ေကာင္းစားေရး
တစ္ခုတည္းအတြက္ ႀကံစည္တာဆိုရင္ …။

ဂုဏ္သေရရွိတယ္ဆိုတာ
သူတစ္ပါးေပၚ
အထက္စီးက ဆက္ဆံခြင့္ရတာဆိုရင္ …။

အားကိုးရတယ္ဆိုတာ
ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ရဲ႕ ပီေအနဲ႔
ခင္တယ္ဆိုတာကို ေျပာတာဆိုရင္ …။

မင္းရဲ႕ ဧည့္သည္ေတာ္စာရင္းထဲက
ငါ့နာမည္ေဘးမွာ
`ရာသက္ပန္ ဖ်က္သိမ္း´ ဆိုတာေလး
တဆိတ္ေလာက္
ေတးမွတ္ထားလိုက္စမ္းပါကြယ္။

(မင္းလူ )

ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္၀င္စားတာေၾကာင့္ေရာ၊ အလုပ္သေဘာအရပါ ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ Education Seminar လို႔ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းေတြ၊ စေကာလားရွစ္ေတြ အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ ရွင္းလင္းပြဲေတြကို မၾကာခဏတက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို Seminar မ်ဳိးတက္တဲ့ အခါတိုင္း တက္လာတဲ့ ပရိသတ္အမ်ားစုက လူငယ္ေတြ ျဖစ္ေနတာကိုလည္း သတိျပဳမိပါတယ္။ လူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရးကို စိတ္၀င္တစား ရွိေနတာေတြ႕ရတာ အေတာ္ေလး အားရမိပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ေသာ Seminar ေတြက တက္လာသူေတြ အတြက္ သိသင့္သိထိုက္တာေလးေတြကို တင္ျပၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကဆိုေတာ့ တက္လာတဲ့ သူေတြအတြက္ အေတာ္ေလး ဗဟုသုတရၿပီး အက်ဳိးရွိသလို၊ တခ်ဳိ႕ Seminar ေတြက်ေတာ့လည္း ေၾကာ္ျငာ သက္သက္လို ျဖစ္ေနတာ မ်ဳိးလည္း ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုေသာ အိုင္တီနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပညာေရး Seminar တစ္ခုမွာ ေဟာေျပာတဲ့သူက ေဟာေျပာတဲ့ အပိုင္းၿပီးလို႔ ထံုးစံအတုိင္း အျပန္အလွန္ ေမးျမန္းေျဖၾကားတဲ့ အပိုင္းေရာက္ေတာ့ လာတက္တဲ့ အထဲက လူငယ္ ပရိသတ္တစ္ဦးက ထေမးပါတယ္။ "ဒီသင္တန္း တက္ၿပီးရင္ လစာ ဘယ္ေလာက္ရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိး ရႏိုင္သလဲ၊ ဒီဘြဲ႕ရထားရင္ စင္ကာပူမွာဆိုရင္ လစာ ဘယ္ေလာက္ ရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိး ရႏိုင္သလဲ" လို႔ေမးပါတယ္။ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းက နည္းနည္း ဂြတီးဂြက် ႏိုင္သလိုရွိေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ Seminar လာတတ္တဲ့ အျခား လူငယ္ေတြကလည္း သူ႔လိုပဲ သိခ်င္ေနၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသင္သြားဖို႔ စိတ္ကူးတဲ့သူေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ္ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ဳိး ရႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ အိပ္မက္ကလည္း ရွိေနၿပီးသား ဆိုေတာ့ ဒီလုိမ်ဳိး ေမးခြန္းေမးတာ ထူးသလိုနဲ႔ မဆန္းဘူးလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။

ဒါကို ေဟာေျပာသူက တိုတိုနဲ႔ ရွင္းရွင္းပဲ ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။ "ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ အရည္အခ်င္း (Professional Capacity) ေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္" လို႔ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ျပန္ေျဖတဲ့ အေျဖအေပၚ ေမးတဲ့ လူငယ္ေရာ၊ တက္လာတဲ့ အျခား လူငယ္ ပရိသတ္ေကာ ဘယ္အတိုင္း အတာထိ သေဘာေပါက္ တယ္ဆိုတာ မသိေပမယ့္လည္း အဲဒီအေျဖအေပၚ ကြၽန္ေတာ္ အေတာ္ေလး သေဘာက်ေနမိပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းက ဘယ္ဘြဲ႕ေတြ ဘယ္လိုပဲရရ၊ လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ သူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္လို အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္မ်ဳိးနဲ႔ ရပ္တည္မလဲ၊ ကိုယ္ရပ္တည္တဲ့ အလုပ္မွာ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာ အထိ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ အရည္အခ်င္းေပၚမွာပဲ မူတည္ေနတယ္ လို႔ပဲ ဆိုပါရေစ။

လုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ လူတစ္ေယာက္ကို အလုပ္ခန္႔တယ္ ဆိုတာ တတ္ထားတဲ့ ပညာရပ္၊ ရထားတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္၊ ဘြဲ႕လက္မွတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ ဆံုးျဖတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လုပ္ငန္း အေတြ႕အၾကံဳ၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးအပါအ၀င္ အျခားအခ်က္ေတြကိုလည္း ေလ့လာၿပီး ခန္႔မယ့္ လုပ္ငန္းရဲ႕လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ၿပီးဆံုးျဖတ္ ၾကပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ဆိုင္ရာပညာရပ္ေတြကို ေလ့လာသင္ယူတဲ့သူ ေတြ၊ အထူးသျဖင့္ တိုင္းျခား ရပ္ျပည္မွာ သြားၿပီး ပညာသင္တဲ့၊ ပညာသင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ကိုယ္စိတ္ကူးထားတဲ့ ဘာသာရပ္ကို သင္ၿပီးရင္ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ဳိး ရႏိုင္မလဲ ဆိုတာကို ေမွ်ာ္ေတြးတတ္ၾကတာ သဘာ၀ပါ။

ဒီေနရာမွာ ပညာသင္ယူမႈနဲ႔ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္လစ္ဇင္တို႔ ဆက္စပ္ ပတ္သက္မႈေလးကို နည္းနည္းေလာက္ ျပန္စဥ္းစားဖို႔ လိုလာပါၿပီ။ ခက္တာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာမႈ နယ္ပယ္မွာ ဘယ္သူကစၿပီး စကားဖလွယ္ သံုးခ့ဲတယ္ေတာ့ မသိ။ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ (Professional) ကို ေၾကးစားလို႔ ဘာသာျပန္ သံုးစြဲခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အားကစား ေလာကမွာ Armature ကို အေပ်ာ္တမ္းလို႔ ဘာသာျပန္ ဆိုတာေၾကာင့္ ဒါနဲ႔ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြျဖစ္ေအာင္မ်ား Professional ကို ေၾကးစားလို႔မ်ား ဘာသာျပန္လုိက္မိေလ သလားလို႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ က်ယ္၀န္းတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ပါေနတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္သလို ျမန္မာစကားနဲ႔ လံုးေကာက္ တိုက္႐ိုက္ဖလွယ္ သံုးလို႔ရတဲ့ စကားလံုး မရွိဘူးလို႔ပဲဆိုရမွာပါ။

ဒီေတာ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ဆိုရရင္ အတတ္ပညာ တစ္ခုခု၊ ပညာရပ္ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း အလုပ္တစ္ခု အေနနဲ႔ ရပ္တည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြၽမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္တဲ့ သူလို႔ပဲ အၾကမ္းဖ်င္း ဆိုပါရေစ။ ဒါဟာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း လုပ္ငန္း နယ္ပယ္တစ္ခုတည္း ကိုသာဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ ၾကံဳေတြ႕ေနတဲ့ လူမႈ ပတ္၀န္းက်င္မွာပါ ပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္ ေနတတ္ပါတယ္။ ေစ်းေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္အပါအ၀င္ တကၠစီ ကားဆရာကစလို႔ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးရဲ႕ စီအီးအို အဆံုး၊ ကားျပင္တဲ့ ၀ပ္ေရွာ့ဆရာအပါအ၀င္ အင္ဂ်င္နီယာ ပညာရွင္ေတြအဆံုး၊ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ကို အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း တစ္ခုအေနနဲ႔ ထူးခြၽန္စြာ ကြၽမ္းက်င္တတ္ေျမာက္တဲ့ သူတိုင္းကိုဆိုလိုပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုင္ရာ ပညာရွင္မ်ားကေတာ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္လို႔ဆိုရင္ အဓိကအားျဖင့္ စီႏွစ္လံုး (Two C) လို႔ေခၚတဲ့ Competency နဲ႔ Characters ျပည့္စံုဖို႔ လိုတယ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ အတတ္ပညာ တစ္ခုခုကို ကြၽမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္တ့ဲ (Competency) ရွိေနဖို႔ လိုအပ္သလို ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ တစ္ဦးမွာ ရွိ သင့္ရွိထိုက္တဲ့ က်င့္၀တ္စ႐ိုက္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ (Characters) ပါ ျပည့္စံုေနဖို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီႏွစ္ခုလံုး ျပည့္စံုမွ စစ္မွန္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာလို႔ ဆိုတဲ့သေဘာပါ။

တကယ္ေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ ရွိရွိသမွ်ေသာ အဆင့္ျမင့္ပညာ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းႀကီး ေတြဟာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ နည္း ပညာဆိုင္ရာ ပညာရပ္ေတြကို သင္ၾကားေနၾကတာဟာ တက္ေရာက္ သင္ၾကားၾကတဲ့ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ ဘာသာရပ္အလိုက္ လိုအပ္တဲ့ ကြၽမ္းက်င္မႈ (Competency) ကို ဦးတည္ၿပီး သင္ၾကားေပးၾကတာပါ။ ပညာရပ္ နယ္ပယ္အစံု၊ ေက်ာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ တက္ေရာက္ သင္ယူေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ကလည္း အနာဂတ္မွာ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ နယ္ပယ္တစ္ခုမွာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ရပ္တည္ ရွင္သန္ႏုိင္မယ္ ဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ႀကိဳးစားသင္ယူ ေနၾကတာပါ။ သင္ယူလို႔ရလာတဲ့ ဘြဲ႕လက္မွတ္ေတြ၊ ေအာင္လက္မွတ္ေတြဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္သင္ရတဲ့ ဘာသာရပ္ တစ္ခုခုကို သတ္မွတ္ခ်က္အတိုင္း တာတစ္ခုအထိ ေအာင္ျမင္တယ္၊ ၿပီးေျမာက္တယ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ သက္ေသခံ Certificate တစ္ခုပါ။

ဒီလို သင္ယူ တတ္ေျမာက္လို႔ ရလာတ့ဲ ကြၽမ္းက်င္မႈ၊ တတ္ကြၽမ္းမႈေတြကို စီမံခန္႔ခြဲမႈ ပညာရွင္ေတြက Hard Skill လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ ပ႐ိုဖက္ရွင္ နယ္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ရပ္တည္ဖို႔အတြက္ Hard Skill ဟာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း လူတစ္ေယာက္အေနန႔ဲ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္နယ္ပယ္ တစ္ခုကို ၀င္ဆန္႔မွာပါ။ ေဆးေက်ာင္း တက္ထားတဲ့ သူအေနနဲ႔ ေဆးပညာရပ္နယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ တတ္တဲ့သူ အေနနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္ရာ အင္ဂ်င္နီယာနယ္ပယ္၊ ဟိုတယ္ပညာတတ္တဲ့ သူအေနနဲ႔လည္း ဟိုတယ္လုပ္ငန္း ၀န္းက်င္ စသည္စသည္ ျဖင့္ ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္တဲ့ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာနဲ႔ နီးစပ္ ကြၽမ္းက်င္ နယ္ပယ္ေတြ ၀င္ေရာက္ရပ္တည္ႏိုင္မွာပါ။

သို႔ေပမယ့္ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ ဖို႔ရာမွာ Hard Skill တစ္ခုတည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး လို႔ဆိုပါတယ္။ Hard Skill လို႔ဆိုတဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္မွာ လိုအပ္တ့ဲ၊ ရွိလည္းရွိသင့္တဲ့ တန္ဖိုးထားမႈ၊ က်င့္၀တ္၊ စ႐ိုက္နဲ႔ အမူအက်င့္ေတြ (Professional Characters) လည္းရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္တတ္တာ၊ အခ်ိန္ မွန္တာ၊ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းနဲ႔အတတ္ပညာ အေပၚ အျမဲတမ္း ပိုေကာင္းေအာင္၊ ပိုကြၽမ္းက်င္ ေနေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာ၊ ကိုယ္ရပ္တည္တဲ့ ပညာရပ္နဲ႔ ကြၽမ္းက်င္မႈအေပၚ တန္ဖိုးထား ေလးစားတာ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ကြၽမ္းက်င္မႈကို အျပည့္အ၀ယံု ၾကည္မႈရွိသလို ယံုၾကည္တဲ့ အတိုင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျပာရဲဆိုရဲ၊ လုပ္ကိုင္ရဲတဲ့ သတၱိရွိတာေတြဟာ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ ပီသသူေတြမွာရွိတဲ့ အရည္အေသြး ေတြပါ။ အေပါင္းအသင္းဆန္႔တာ၊ တစ္ပါးသူကို ကူညီတတ္တာ၊ အေကာင္းဘက္က ေတြးတတ္တာ၊ အမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့ ႐ႈေထာင့္ကေန ၾကည့္တတ္၊ ျမင္တတ္တာေတြဟာလည္း ေအာင္ျမင္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ကိုယ္ရည္ ကိုယ္ေသြးေတြလို႔ဆိုၾကပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အပါအ၀င္ လူငယ္ အမ်ားစုက Hard Skill ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း (လိုက္ဖို႔လည္းလိုအပ္ပါတယ္) Hard Skill ကိုလည္း တည္ေဆာက္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကို သတိမျပဳမိၾကေတာ့ပါဘူး။ ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ကတည္းက ေက်ာင္းမွာ စာေတာ္ေအာင္၊ စာေမးပြဲေတြမွာ အမွတ္ေကာင္းေအာင္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ေနၾကတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မ်ဳိးမွာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ သူေတြဆိုရင္ ပိုဆိုးပါတယ္။ စာေတာ္တာ၊ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းက ေက်ာင္းၿပီးတာ၊ နာမည္ရွိတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္ ေကာင္းေကာင္းရတာ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့သူ၊ အဆင္ေျပတဲ့သူျဖစ္ဖို႔ နည္းလမ္းေတြလို႔ တစ္ထစ္ ခ်ထင္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိသာ မွန္ႏိုင္ေပမယ့္ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ လံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းတရားလို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အလုပ္ခြင္မွာ မေပ်ာ္တာ၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပျဖစ္တာ၊ အလုပ္မၾကာခဏ ေျပာင္းေနရတာ၊ လုပ္ငန္းမွာ ကိုယ့္ရဲ႕တိုးတက္မႈ အလားအလာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အျမဲ ကိုယ့္အေျခ အေနကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတတ္တာ ေတြဟာ Hard Skill တစ္ခုတည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး ဆိုတာရဲ႕ အေျဖတစ္ခုပါ။

ခက္တာက ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ေက်ာင္း၊ ဘယ္တကၠသိုလ္ကမွ လူတစ္ေယာက္ကို Professional Character ရွိလာေအာင္ တကယ္တမ္း သင္မေပး ႏိုင္ပါဘူး။ ေက်ာင္းေတြမွာ ဘာသာရပ္ အလိုက္ Ethics လို႔ေခၚတဲ့ လူမႈက်င့္၀တ္န႔ဲ ဆိုင္တဲ့ ဘာသာရပ္ကို အခ်ဳိ႕ဘာသာရပ္ေတြမွာ တြဲဖက္သင္ၾကား ေပးေနတာ ရွိေပမယ့္လည္း လူတစ္ေယာက္ကို သူရပ္တည္တဲ့ နယ္ပယ္ အလိုက္ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ လူမႈက်င့္၀တ္ေတြ ရွိလာေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ အာမမခံႏိုင္ပါဘူး။ ေျပာရရင္ ဒီအပိုင္းဟာ ေက်ာင္းေတြက တိုက္႐ိုက္ ေလ့က်င့္ေပး၊ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အပိုင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ Soft Skill ဟာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခံယူခ်က္၊ ဘ၀အေပၚ တန္ဖိုးထားမႈနဲ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ မိသားစုဘ၀ေတြအေပၚမွာ မ်ားစြာမွီတည္ေနတယ္လို႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈပညာရွင္မ်ားက ဆိုပါတယ္။ Hard Skill ကို ေက်ာင္းေတြ၊ သင္တန္းေတြမွာ ေလ့လာသင္ ယူလို႔ရေပမယ့္ Soft Skill ကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေန႔စဥ္ ၾကံဳ ေတြ႕ေနရတဲ့ လူမႈဘ၀ထဲမွာ ျဖတ္သန္းရင္း ေလ့က်င့္ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ၾကရတဲ့ အရည္အေသြးမ်ဳိးလို႔ ဆိုပါတယ္။

ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းက႑ ေပါင္းစံုက ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေတြကို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး သုေတသနလုပ္ခဲ့တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ပညာရွင္ ေဒါက္တာေဒ့ဗ္ခါလီက ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေတြမွာ ေတြ႕ရ ေလ့ရွိတဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တူညီတဲ့အခ်က္ ၁၀ ခ်က္ကို စုစည္းတင္ျပ ထားတာ ရွိပါတယ္။ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ ကိုယ္ရည္ ကိုယ္ေသြးရွိလာဖို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေလ့က်င့္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးျခင္းျဖင့္ တည္ေဆာက္လို႔ ရႏိုင္ တယ္ဆိုတာလည္း သူကဆိုပါတယ္။ ဒီအခ်က္ ၁၀ ခ်က္ကို ၾကံဳတုန္း ျပန္ၿပီးေဖာက္သည္ ခ်ပါရေစ။

(၁) အလုပ္အေပၚ အေလးထားမႈ

ေအာင္ျမင္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေတြဟာ သူတို႔လုပ္တဲ့ အလုပ္တိုင္းကို အေလးထားၿပီး စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါႏွစ္ၿပီး လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ ဘယ္လို အလုပ္မ်ဳိးမွ အေရးမပါတဲ့ အလုပ္မရွိပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္အေပၚ အေလးထားမႈဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ သိသာ ထင္ရွားတဲ့အရည္အခ်င္း တစ္ခုပါ။ သူတို႔ခ်မွတ္ထားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကုိ တစ္စိုက္မတ္မတ္နဲ႔ စြဲစြဲျမဲျမဲဦးတည္ၿပီး လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ဦးတည္ခ်က္ကို ဘယ္လို အခက္အခဲမ်ဳိး ၾကံဳပါေစ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ႀကိဳးစားေက်ာ္လႊားၿပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္တတ္ၾကသလို ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ေတြကိုလည္း သူယံုၾကည္တဲ့ အတိုင္း ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္ၾကပါတယ္။

(၂) အျမဲ ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ဓာတ္

ေအာင္ျမင္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ အျမဲတမ္း ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္၊ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္လို႔ ရႏိုင္သမွ် ပိုတိုးတက္ေအာင္ အျမဲတမ္း ၾကံစည္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ေနတဲ့ သူေတြလို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ၿပိဳင္ဘက္ေတြ၊ အျခားသူေတြကို အႏိုင္ယူခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ထက္ ကိုယ့္အလုပ္ကို အျမဲတမ္း ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္တဲ့ အက်င့္ ရွိတယ္လို႔ဆို ၾကပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပိဳင္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ သူတု႔ိဟာ ေအာင္ျမင္မႈကို ယစ္မူးသာယာေနၾကတဲ့ သူမ်ဳိးမဟုတ္ၾကဘဲ ေအာင္ျမင္တစ္ခု ရၿပီးသြားရင္ ေနာက္တစ္ခုအတြက္ အျမဲတမ္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။

(၃) မေမွ်ာ္လင့္ထားသည္မ်ားကို အေကာင္းဆံုး ရင္ဆိုင္ႏိုင္ျခင္း

ေလာကမွာ အေသခ်ာဆံုးက မေသခ်ာတာပဲလို႔ အဆိုရွိပါတယ္။ ကိုယ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြ ျဖစ္မလာတဲ့အခါ၊ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ အေကာင္းဆံုး ရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းႏိုင္တ့ဲ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အေလ့အက်င့္ ရိွဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေတြဟာ မေသခ်ာမႈေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲအေျခ အေနေတြ ၾကားထဲမွာပဲ အဆင္အေျပဆံုးျဖစ္ေအာင္ ရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းတတ္ၾကပါတယ္။ လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို အေျခအေနနဲ႔အလိုက္ ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္ လုပ္ႏိုင္ၾကၿပီး ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ ရွိၾကပါတယ္။

(၄) ဆက္ဆံ ေျပာဆိုမႈေကာင္းမြန္ျခင္း

ဘယ္ႏိုင္ငံမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ဳိး မွာလုပ္လုပ္၊ ဘယ္လို ရာထူးမ်ဳိးနဲ႔ပဲေနေန ေျပာဆို ဆက္ဆံေကာင္းမြန္မႈဟာ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑မွာ ပါ၀င္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပ႐ိုက္ဖက္ရွင္နယ္ေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့၊ သိေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း၊ တိတိ က်က်၊ ယံုၾကည္မႈရွိရွိနဲ႔ ေျပာတတ္ဆိုတတ္၊ တင္ျပတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အေန နဲ႔ သူတစ္ပါးနဲ႔ေျပာဆို ဆက္ဆံရာမွာ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ေျပာဆို ဆက္ဆံတတ္တဲ့ အေလ့ အက်င့္ေကာင္းကို ပ်ဳိးေထာင္ထားဖို႔ လိုပါမယ္။

(၅) သြက္လက္တက္ႂကြတဲ့ အေလ့အထရွိျခင္း

ဘယ္အလုပ္မဆို ေလးတိေလးကန္လုပ္လို႔ မေပါက္ေရာက္ ႏိုင္ပါဘူး။ စာသင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္လုပ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ သြက္လက္တက္ႂကြတဲ့ သူေတြဟာ အျမဲတမ္း အလုပ္ပိုၿပီးေလ့ ရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုနယ္ပယ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေတြဟာ သူတို႔အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အျမဲတမ္း တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတတ္ၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႔ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထက္ျမက္သြက္လက္မႈကို ဘယ္လိုမွ မထိခိုက္ႏိုင္ပါဘူး။

(၆) ႐ိုင္းပင္းကူညီတတ္သည့္ အေလ့အထရွိျခင္း

ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေကာင္းမ်ားဟာ မိသားစု၀င္ေတြ အခ်င္းခ်င္းေရာ၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာပါ ကူညီ ႐ိုင္းပင္းတတ္တဲ့ သူမ်ဳိးေတြျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ႏိုင္မႈ (Team Work) ကို အထူးအေလးထား တန္ဖိုးထားတတ္ၾကသလို အခါမ်ားစြာမွာ သူတစ္ပါးကို ကူညီဖို႔ လည္း အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေတြမွာ အေပါင္းအသင္း မိတ္ရင္း ေဆြရင္းေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနတတ္ ၾကၿပီး အဆက္အသြယ္ ေကာင္းေတြလည္း ရွိေန တတ္ၾကပါတယ္။

(၇) ကိုယ္တိုင္စလုပ္ျခင္း

ေအာင္ျမင္တ့ဲ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေတြရဲ႕ အေလ့ အထတစ္ခု ကေတာ့ လုပ္သင့္တယ္ထင္တဲ့ အလုပ္ေတြကို ဘယ္သူကမွ ခိုင္းတဲ့အထိမေစာင့္ဘူး ဆိုပါတယ္။ အေသးအမႊား အလုပ္ကစလို႔ အေရးႀကီးတဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးေတြအထိ လုပ္သင့္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ လက္တြန္႔ေနတာ၊ ေႏွာင့္ေႏွးေနတာမ်ဳိး မရွိဘဲ တာ၀န္ယူတတ္တဲ့ စိတ္၊ တာ၀န္ခံတတ္တဲ့ စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ္ကစၿပီး လုပ္ကိုင္တတ္ၾကပါတယ္။

(၈) အလုပ္ဖိအားဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိျခင္း

တကယ္အလုပ္ လုပ္ၾကတဲ့အခါ ဘယ္လုပ္ငန္းခြင္မွ စိတ္ဖိစီးမႈ မရွိတဲ့ အလုပ္ရယ္လို႔ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ထူးခြၽန္တ့ဲ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေတြအတြက္ လုပ္ငန္းခြင္ စိတ္ဖိစီးမႈဟာ သူတို႔ အလုပ္အတြက္ တြန္းအားတစ္ခုလို႔ ဆိုပါတယ္။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ရွိတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္န႔ဲေနၿပီး ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို အေကာင္းဆံုး လုပ္သြားႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ သူတို႔ဆီမွာရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးမွာ သူတစ္ပါးကို အလြယ္ တကူအျပစ္ပံုခ်တာမ်ဳိး၊ ေခါင္းေရွာင္တာမ်ဳိး မရွိၾကပါဘဲ လုပ္သင့္တာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။

(၉) စဥ္ဆက္မျပတ္ေလ့လာေနျခင္း

ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေတြဟာ ကိုယ္ရပ္တည္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ နယ္ပယ္မွာ ကြၽမ္းက်င္မႈ ရွိ႐ံုသာမက ကိုယ့္ကြၽမ္းက်င္တဲ့ အတတ္ပညာ နယ္ပယ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အျမဲတမ္း စဥ္ဆက္မျပတ္ ေလ့လာေနၾကပါတယ္။ အသစ္အသစ္ေသာ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚမႈတိုင္းကို မ်က္ေျချပတ္မခံဘဲ တတ္သိနားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ၾကပါတယ္။

(၁၀) ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းရွိျခင္း

ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္မႈ အရည္အခ်င္းဟာ နယ္ပယ္ အသီးသီးမွာရွိေနတဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္တိုင္းမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ အရည္အေသြး တစ္ခုပါ။ သူတို႔ဟာ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေျခအေနမွန္ကို အေကာင္းဆံုးသံုး သပ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ အခက္အခဲ ေတြကို လမ္းသစ္ထြင္ စဥ္းစားႏိုင္တဲ့သူ၊ ျပႆနာ ေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ သူေတြျဖစ္ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လုပ္သင့္တဲ့ ကိစၥေတြကို သတၱိရွိရွိနဲ႔ လုပ္ရဲ၊ ကိုင္ရဲ၊ ေျပာဆိုရဲတဲ့ သူေတြျဖစ္ၾကလို႔ လုပ္ငန္းခြင္မွာ လူအမ်ားက ေလးစားအားကိုး ခံရတဲ့သူေတြအေနနဲ႔ ေတြ႕ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္စိတ္ ဓာတ္ရွိမႈ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ ဆန္မႈ၊ မဆန္မႈဟာ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားသာ မကဘဲ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးအပါအ၀င္ က႑ အသီးသီးရဲ႕ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈနဲ႔ တိုက္႐ိုက္အက်ဳိးသက္ ေရာက္မႈရွိပါတယ္။ ယေန႔ႏိုင္ငံတကာမွာ ပ႐ိုဖက္ရွင္ နယ္အင္အား ေတာင့္တင္းတဲ့ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ ေကာင္းေတြရွိတ့ဲ ႏိုင္ငံေတြဟာ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံတကာ ေစ်းကြက္ေတြမွာ ဦးေဆာင္ေနရာ ယူထားႏိုင္ၾကတာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ ဒီလို လူသားအရင္း အျမစ္ကို မူတည္လို႔ နည္းပညာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ၊ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈစီး၀င္မႈ၊ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ တိုးတက္မႈ စတဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အက်ဳိးဆက္ေတြ ဆင့္ကဲ ျဖစ္ထြန္းလာပါတယ္။ ဒီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ေတြကလည္း တစ္ခါျပန္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ က႑ေတြမွာ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေတြ ပိုမို ထြက္ေပၚလာေအာင္ တြန္းအားျပန္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနဲ႔ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈတို႔ အျပန္အလွန္ အက်ဳိးျပဳၿပီး ျဖစ္ထြန္း ေလ့ရွိပါတယ္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရရင္ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ ဆိုတာ အတတ္ပညာေရာ အသိပညာပါ ရွိတဲ့သူလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ရာမွာ ကိုယ္တိုင္ေလ့လာ သင္ယူမႈေတြနဲ႔ ေရရွည္ တည္ေဆာက္သြားရတဲ့ ခရီးရွည္ တစ္ခုပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ အေျခခံပညာၿပီးလို႔ အဆင့္ျမင့္ ပညာသင္ယူတဲ့ အခါမွာ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့၊ ကိုယ့္ အတြက္ အမွန္တကယ္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ႏိုင္မယ့္ ပညာရပ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာေရြး ခ်ယ္ၿပီး ေလ့လာသင္ယူဖို႔လိုသလို၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ေကာင္း တစ္ေယာက္မွာ ရွိသင့္တဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ေကာင္းေတြကို ေလ့က်င့္ျဖည့္ဆည္းသြားဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ဒါမွ ဘက္စံုထူးခြၽန္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ ေကာင္းေတြျဖစ္လာမွာပါ။ ျမန္မာလူငယ္မ်ား ေအာင္ျမင္တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳရင္း...။

သူရိန္ငယ္

Ref: Ten Traitrs of Successful Professionals by Dave Kahle.

၀န္ခံခ်က္ ။ ။အထက္ပါ စာစုသည္ က်ြႏု္ပ္၏ Forword Mail မွ တဆင္႕ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းသည္ဟု ယူဆပါလွ်င္ မူရင္းေရးသူ(သူရိန္ငယ္)အား ေက်းဇူးတင္ႀကပါကုန္ (သုိ႕တည္းမဟုတ္) ညံ႕ဖ်င္းပါသည္ဟု စာဖတ္သူယူဆပါလွ်င္ က်ြႏု္ပ္ကိုသာ ညံ႕ေသာစာကုိ ကူးယူးေဖာ္ျပရသေလာဟု အျပစ္တင္ပါကုန္။
ဤစာစုအား က်ြႏု္ပ္အေနျဖင္႕ တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ် ျပင္ဆင္ျခင္းမရိွဘဲ မူရင္းအတိုင္းသာတင္ျပျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။
၀င္းကိုကို

အေမရိကန္ Seattle က နာမည္ႀကီး ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုမွာ လူအမ်ား ေလးစားၾကည္ညိဳတဲ့ Dell Taylorဆိုတဲ့ ဖာသာတစ္ဦးရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဘုရားေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ဖာသာက ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပခဲ့တယ္။

ပံုျပင္က တစ္ခုေသာေဆာင္းရာသီမွာ မုဆိုးတစ္ဦးက အမဲလိုက္ေခြးနဲ႔ ေတာလုိက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ေတာအုပ္တစ္ေနရာမွာ ယုန္တစ္ေကာင္ကိုေတြ႔တာနဲ႔ မုဆိုးက ေသနတ္နဲ႔ပစ္လိုက္တာ ေပါင္ကိုမွန္သြားေပမယ့္ ယုန္ထြက္ေျပးသြားခဲ့တယ္။ အမဲလိုက္ေခြးက ဒဏ္ရာရတဲ့ယုန္ကို လိုက္ခဲ့ေပမယ့္ မမိခဲ့ဘူး။ ဒါကိုမုဆိုးက ေခြးကို အသံုးမက်တဲ့ေခြး၊ ဒဏ္ရာရတဲ့ ယုန္ကိုေတာင္ အမီမလိုက္ႏိုင္တဲ့ေခြးဆိုၿပီး အျပစ္တင္ခဲ့တယ္။

သခင္ရဲ႕ အျပစ္စကားကို ၾကားေတာ့ ေခြးက တတ္ႏိုင္သေလာက္ႀကိဳးစားခဲ့တာေတာင္ အျပစ္တင္ခံရတယ္ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္းခဲ့ဘူး။

ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့ ယုန္ကို အေပါင္းေဖာ္ေတြ ေတြ႔ေတာ့ တအံ့တၾသ ဝိုင္းေမးၾကတယ္။

"ဒဏ္ရာရေနတာေတာင္ ဒီေလာက္ေဒါသႀကီးတဲ့ ေခြးလက္ထဲကေန ဘယ္လို လြတ္ခဲ့သလဲ?"

"ေခြးက တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေျပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အစြမ္းကုန္အားသံုးၿပီး ေျပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူမမိခဲ့လို႔ အဆူအဆဲပဲ ခံရမယ္။ တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္သာ အားကုန္မေျပးခဲ့ရင္ အသက္ေတာင္ ရွင္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး"

ပံုေျပာၿပီးတာနဲ႔ ဖာသာ Taylor က အတန္းအားလံုးကို Matthew Bible က်မ္းစာထဲက အခန္း ၅ မွ ၇ ထိ အလြတ္ဆိုႏိုင္သူကို Seattle က Space Needle မွာ ညစာစားပဲြ က်င္းပေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

Matthew Bible က်မ္းစာရဲ႕ အခန္း ၅ ကေန အခန္း ၇ထိက စာလံုးေပါင္း ေသာင္းဂဏန္းထိရွိၿပီး ရြတ္ဆုိရတာလည္း အင္မတန္ခက္ပါတယ္။ က်မ္းစာေတြကို အလြတ္ရဖို႔ဆိုတာ အလြန္ခက္ခဲေပမယ့္ ေငြကုန္ေၾကးက်မလိုဘဲ တက္ေရာက္ခြင့္ရတဲ့ ညစာစားပဲြကို လူတိုင္းတက္ေရာက္ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေနာက္ဆုတ္ လက္လြတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ရက္မၾကာခင္မွာ (၁၁)ႏွစ္အရြယ္ရွိတဲ့ သင္တန္းသားတစ္ဦးက ဖာသာေရွ႕မွာ ရင္ေကာ့ၿပီး က်မ္းစာအားလံုးကို တစ္လံုးမက်န္ အမွားအယြင္းမရွိ အလြတ္ရြတ္ဆိုႏိုင္ခဲ့တယ္။ အရြယ္ေရာက္သူေတာင္ အလြတ္ဆိုဖို႔ ခက္ခဲတဲ့စာကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ဆိုႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဖာသာအရမ္း အံ့ၾသခဲ့မိတယ္။ လူငယ္ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ ဦးေႏွာက္ကို ခ်ီးက်ဴးမိတဲ့အျပင္ ကေလးငယ္ကို ဖာသာ တအံ့တၾသေမးခဲ့တယ္။

"ဒီေလာက္ရွည္တ့ဲ စာေတြကို ဘယ္လိုအလြတ္ဆိုႏိုင္ခဲ့သလဲ?"

"ကြၽန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခ့ဲပါတယ္"လို႔ လူငယ္က မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။

ေနာင္(၁၆)ႏွစ္မွာ အဲဒီကေလးငယ္ဟာ ကမာၻေက်ာ္ Softwareကုမၸဏီပိုင္ရွင္တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီကေလးငယ္က Bill Gates ပဲျဖစ္ပါတယ္။

လူတိုင္းမွာ ျဖစ္ႏိုင္၊ လုပ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအား(Potential)ေတြ ရွိၾကတယ္။ စိတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္အရ သာမန္လူတစ္ဦးဟာ သူ႔ရဲ႕ျဖစ္ႏိုင္၊ လုပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအင္ကို ၂ ကေန ၈ အထိပဲ အသံုးျပဳၾကတယ္။ အက္ဒီဆင္လို သိပၸံပညာရွင္တစ္ဦးေတာင္ ၁၂ထိပဲ အသံုးျပဳခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔ လူတစ္ဦးရဲ႕ လုပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအင္က ၅ဝထိအသံုးျပဳခဲ့ရင္ အဲဒီလူဟာ ဖတ္စာအုပ္အအုပ္(၄ဝဝ)ကို အလြတ္ဆိုႏိုင္သလို တကၠသိုလ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း တက္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘာသာစကား (၂ဝ)မ်ဳိးေလာက္ တတ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လုပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအင္(၉ဝ)က အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနပါတယ္။ သူတစ္ပါးထက္ ထူးခြၽန္ခ်င္တယ္၊ ေဖာက္ထြက္ခ်င္တယ္၊ ထီထြင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ေသးပါဘူး။ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားဖို႔လည္း လိုပါေသးတယ္။

မူရင္း --- 尽力而为还不够

ဒီ post ေလးကို မႏိုင္းႏိုင္းစေန ရဲ့ blog က ကူးယူေဖာ္ျပတာပါ။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတြးေနမိတယ္
အခုအခ်ိန္ထိ အစြမ္းကုန္ထားလို့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာင္မၾကိုးစားမိေသးဘူးလို့